Etrafını çevreleyen onca sıcaklığın içinde yine soğuk karanlıksın. Sen esmeyen rüzgar, akmayan su, sağır eden sessizliksin. Dokunduğun taşı, toprağı, suyu hep kendine benzettin. Karanlıklarla kaplanmış ellerinle gözlerini ört. Düşkün eserlerinle beraber üşümeye devam et. Sen.
Her gün doğan bize aldırmadan olanı vermektedir. Kendisini bitirmekte ve eylemsizliğinde ısrarlıdır. Bir gün sona erecek olması tek umudu gibi gözükmekte. Yoksa her gün daha fazla yanmak, karşılıksız yanabilmek yalnızca tek olana mahsus olmalı.
