Kategori: Gezer

Gün gölgeyi saklar, gece korkuyu. Baktığın yerde görünmeyen seni getirir. Bir yol git, bilinmeyenden ve ulaşılmayandan. Geldiğinde kapıyı ben açacağım.

Hayat gündür, doğar ve batar. Gördüğünü görmedim, bildiğini bilmedim sayabilen kişi anlar. Geceden sabaha kavuşan, yalnızlık mahsustur. Gezgin, yayladan aldığını yaylaya geri ver. Çünkü o sana ancak aldığını verecektir.

İnsan, sevgisi olmadan sonsuzlukta yalnız bir ayraçtır. Kitabın arasında unutulan bir fotoğraf ve arkasındaki yazılar gibi. Sonraki okumaya kadar yalnız, ölü ağaçların içerisinde başka bir ölü ağaç olduğunu bilmeden …

Orada yalnız iki insan vardı. İki tane yalnızca insan. Ne varsa iki taneydi. Yarım kalp, eller ve dudaklar. İki nefes bırakıldı o an. Boşuna kaldılar yazık, ulaşamadılar birbirlerine. Aldığın …

Bir tutarsızlık var. Kendi içinde tutarı hep bir. Sorunlar hep çoklar fakat aynı cevabı bulman için varlar. “Sen insansın.”. Bizim çokluklarımız hep bire göndermede. Ne kadar çoksan o kadar …

Güzel metaforların vardı. Güzel gözyaşların. Geride, bir nokta olmadan önce söylenecek iki cümlen kaldı. Kimse sen demedi. Kimse ben demedi. “.”

Giderken ne bekledin? “Düşündün mü yolun sonunu.” Bulduğun hiç kimsenin olmayacak olan ise sen ona ne bırakabilirsin. Yokluğu bırakabilirim. Bu güzel bir yokluk. Yalnızlığın yokluğu. Yok olana dek, yok …

Etrafını çevreleyen onca sıcaklığın içinde yine soğuk karanlıksın. Sen esmeyen rüzgar, akmayan su, sağır eden sessizliksin. Dokunduğun taşı, toprağı, suyu hep kendine benzettin. Karanlıklarla kaplanmış ellerinle gözlerini ört. Düşkün …

Zaman geçtiği için şikayet etme. Geride bıraktıkların için. Kaçırdıkların, ulaşamadıkların için. Başını kaldıracak kadar şansın varsa geçtiğin yolların, bastığın toprağın ve yürüdüğün istikametin seni hiçbir yere götürmediğini görmelisin. Gidişler …

Eli uzatsan ulaşır. Seslenmek yeter, bir kaç adım atmak. Bir bakış yeter. Düşünmek, görmek, hissetmek hepsi yeter. Yetmeyen ve yetişemeyen sadece insandır.   “Sen insansın!”