İnsanın bir yanı kökler gibi hep bir yere bağlanmak, diğer yanı ise göçmen kuşlar gibi uçup gitmek, yeni yollara kavuşmak ister. Yaşadığımız varoluşçu bir tiyatroymuş gibi gelir, acaba oyunun hangi perdesindeyiz? Sezebilir miyiz ya da açıklamak mümkün mü; bence “akış” sonsuz büyüklükte ve zamanda olsa da hepsi nihayetinde bu cümlenin sonundaki noktaya sığabilir.